Mijn rockbottom.
1995 was mijn dieptepunt. Ik had een flinke bekkeninstabiliteit, massagetafel als bed in de woonkamer. Buitenshuis meestal in een rolstoel. Zal vast ook wel iets van postnatale depressie bijgezeten hebben, maar die is nooit officieel vast gesteld. Ineens kwamen er levendige herinneringen vanuit mijn jeugd omhoog. Nare herinneringen die ik jarenlang zorgvuldig weggestopt had. Ik bleek als klein meisje misbruikt te zijn, dus toch?! Het was nu niet alleen oorlog in mijn lichaam maar ook oorlog in mijn hoofd. En ondertussen had ik een fysiotherapeut, en een ergotherapeut aan huis. Veertig uur per week gezinsverzorging. Twee lieve en zeer gewenste kinderen. Een baby van 6 maanden en een schattig peutertje van 3 jaar. Ik kon mijn baby nooit in bad doen, ik kon niet rennen achter mijn peuter aan. De leuke en normale dingen, kon ik niet doen. Want ik zat hele dag in bed. Natuurlijk had ik een bedtafeltje waar mijn peuter wel eens een puzzel op kwam maken. Maar welke 3e jarige zit lang stil? Ik vond het vreselijk om zo met mezelf in de knoop te zitten dat dit zoveel tijd en energie opslokte. Waar was het mis gegaan?
Mijn ommekeer
Ik was altijd al erg streng voor mezelf. Ik besloot liever voor mezelf te worden en beter voor mezelf te gaan zorgen. En mezelf tijd te geven om te genezen. Een stap tegelijk. Ik ging met een fysiotherapeut naar de sportschool om 10 minuten te sporten. Meer trok mijn lichaam niet, maar 10 minuten werden er 12 en 12 minuten werden er 15. Zo bouwde ik mijn spierkracht langzaam op en kwam ik letterlijk en figuurlijk vooruit. Ook een psycholoog heb ik in de arm genomen om mijn verleden een plekje te geven. Beter voor mezelf zorgen was ook beter en vooral regelmatiger gaan eten. Zo viel ik 35 kilo af in 1 jaar. Mijn zelfvertrouwen nam toe en mijn lichaam werd sterker. Ben ik wel eens terug gevallen? Ja zeker! Niets menselijks is mij vreemd. Maar ik kom altijd weer terug in mijn positieve draai. En ik help nu al jaren anderen om ook beter voor zichzelf te zorgen ♥.